„Секој не може да биде космонаут. (…) Орбиталните летови и многубројните проучувања на Земјата покажаа дека активноста на космонаутот, како и на пилотот, е поврзана со огромна нервна напнатост и дека бара посебна волја и способност за регулирање на сопствените чувства.“
Ова го сфатиле Јуриј Гагарин и Владимир Лебедев по повеќегодишни проучувања, а го запишале во книгата „Психологија и космос“ објавена 1968 година.
По повеќегодишно живеење на скопската улица „Јуриј Гагарин“, уште како дете сфатив дека не секој може да биде таксист. И не секој таксист може да ја најде улицата „Јуриј Гагарин“. Нервната напнатост, верувам, многу слична на онаа на космонаутите, се забележуваше уште кај диспечерките, а кај возачите беше уште поголема. Каде точно на „Јуриј Гагарин“? Кај кулите? Кај слепиот дел? Кај столпчињата? Кај кои столпчиња? На крајот, херојската мисија некако успешно ќе се завршеше и таксистот ќе се најдеше точно пред мојата зграда, во тоа време без помошта на Google Maps и слични помагала.
Името на улицата на која живеев дваесет и четири години во мене не разбуди желба да станам космонаут (ниту таксист). Но, престојот на „Јуриј Гагарин“ не беше без последици. Најочигледната од нив е еден по малку бизарен ритуал: во кој град и да патувам, секогаш проверувам дали има улица што го носи името на славниот космонаут и задолжително ја посетувам. Што барам таму? Не сум сосема сигурен.
Не сум сигурен ни дека собирањето и раскажувањето приказни можам да го доведам во директна врска со Јуриј Гагарин. Па сепак, додека пишувам, често се фаќам како ја потсвирнувам мелодијата од песната „Добар ден, мајоре Гагарин“. Тешко е да се открие по која орбита кружат приказните, а некогаш е непозната и галаксијата во која ќе завршат.
„И така, со вселената нема шега!“ – ни порачуваат Гагарин и Лебедев.
Како и да е, полетуваме, со мелодијата на Густав Бром во позадина.
Се читаме наскоро на PopUp!
