На аудицијата се пријавиле околу 4.000 натпреварувачи. Иако филмот има многу недостатоци, неговата приказна е многу важна. Многумина не знаат како функционира т.н. „инфлуенсерски пазар“, или како што вели Билтон, „тие се во потрага по лајкови, што во превод значи повеќе следбеници, а тоа е моменталната валута на најважното нешто на планетава денес, она со што се опседнати сите – желбата да бидат славни!“
Документарецот продолжува со тоа што Билтон избира три личности за да ги направи инстаграм-инфлуенсери. Нему му помага тим од експерти, кастинг-директори, стилисти и експерти за социјални медиуми. Избрани се Доминик, Вајли и Крис, за кои инстаграм-инфлуенсерството претставува само чекор напред кон остварувањето на нивната крајна замисла – да успеат во своите кариери: Доминик во актерството, Вајли во бизнисот со недвижности и Крис во светот на модата.
Во борбата за популарност, тимот на Билтон нема да настапи органски, се разбира. Тие ќе купат илјадници следбеници и лајкови за тројцата инфлуенсери од овој социјален експеримент. Тоа само ќе го потврди веќе добро познатиот исход на оваа практика – лажната база на следбеници ја засилува популарноста на Крис, Вајли и Доминик, и им носи вистински следбеници, производи, договори со брендови, одмори. Посебно за случајот на Доминик, Билтон вели дека не очекувале оти брендовите ќе почнат да ја бараат со огромен интерес, нудејќи ѝ секаков вид поволности, ексклузивни патувања и слично. Иако сите тројца набрзина успеваат да станат следени, Крис и Вајли се откажуваат од социјалниот инфлуенсерски експеримент, велејќи дека не сакаат да живеат живот форсиран од ботови.
Без намера да навлегуваме во понатамошни спојлери, се чини дека светот на инфлуенсерите жестоко се наметна на социјалните мрежи и успеа да мутира во голем број правци, од такви теми какви што се литературата и фитнесот, па до тату-инфлуенсери, инфлуенсери за плус-сајз мода и слично. Не е многу веројатно дека секој ќе извлече иста поука од филмот. Она што може да се заклучи е дека инфлуенсерството како појава што ја зголемува вредноста на „социјалната валута“, не е баш за секого. Не може секој да влезе во шаблонот на брзата слава и внимание и успешно да плива во него, особено во огромни, високоразвиени пазари и економии каква што е американската. Кога станува збор за инфлуенсерите во филмот, брзината со која се одвиваат нештата е во корелација со нивната површност. Моделирањето на личноста и експонирањето на нејзиниот божемен животен стил создава голема конфузија за сите инволвирани во процесот, не само за публиката која е краен консумент на овој пакет. Кога на сето ова ќе се додаде и масовното искористување деца во целата таа комерцијална констелација на социјалните мрежи, лесно може да се каже дека она што е профитерски совршен концепт за брендовите, нема добар ефект за психолошкиот развој на личноста.
Затоа кон крајот на документарецот, авторот смело ќе заклучи дека „инфлуенсерите не прават да се чувствуваш подобро. Целиот концепт на инфлуенсерството е создаден за да направи да се чувствуваш полошо“.
Драган А.
