Во филмската индустрија, звукот што ја надополнува сцената е од големо значење. Речиси и да не може да се замисли совршена филмска целина без соодветна музика што ги засилува емоциите, а со тоа и доживувањето што му се случува на гледачот.
Филмските продуценти се поделени околу музиката за филм; некои од нив практикуваат наменска, новокомпонирана музика. Други, пак, преферираат веќе постојни песни и нивни преработки, на тој начин давајќи ѝ дополнителен шарм на поп-културата.
Ова е нашиот избор на преработки на песни што биле искористени за филм:
„HOTEL CALIFORNIA“
THE BIG LEBOWSKI (1998)
Во изведба на: The Gipsy Kings
Оригинал: The Eagles
The Dude или ако повеќе милувате El Duderino, експлицитно ја изразува својата непоколеблива омраза кон The Eagles, па така соодветно е што Исус Квинтана, еден од најживописните негативци на филмот, е претставен со брза, двојазична, фламенко верзија на „Хотел Калифорнија“ во изведба на The Gipsy Kings. Херојот на филмот можеби никогаш не го пронајде својот килим, но браќата Коен успеаја да ја најдат совршената мелодија за да ја просветлат публиката за она што ќе се случува понатаму во филмот, по култната сцена во кугланата. „Then again, well, you know, that’s just like, uh, my opinion, man.“
„DON’T LET IT BRING YOU DOWN“
AMERICAN BEAUTY (1999)
Во изведба на: Annie Lennox
Оригинал: Neil Young
Ени Ленокс ја претвора катарзичната песна на Нил Јанг во заводлива, бавна, топла – совршена за еднакво заводливата американската убавица, 16-годишната Анџела Хејс. Сцената е кулминација на фантазиите на 42-годишниот Лестер Бранхам кон младата пријателка на неговата ќерка, а купката од рози останува вечен потсетник на природата на копнежите и генијалноста на филмот.
„CRYING“ (LLORANDO)
MULHOLLAND DRIVE (2001)
Во изведба на: Rebekah Del Rio
Оригинал: Roy Orbison
Ако има еден момент во Mulholland Drive што одекнува во ушите и од кој целосно ви се накострешува кожата, тоа е застрашувачката сцена во Club Silencio. Преведено на шпански и низ моќните гласни жици на Ребека Дел Рио, класиката на Рој Орбисон „Плач“ е речиси непрепознатлива и се појавува само за да го инфилтрира филмот од еден кошмар во друг. Поставувањето на Линч ја преобразува песната од едноставна балада за љубовни нешта, до амблемот на холивудското прогонство – и вознемирувачката вештина на самата уметност.
„DEAD SOULS“
THE CROW (1994)
Во изведба на: Nine Inch Nails
Оригинал: Joy Division
Никој никогаш не треба да ги преработува Joy Division, едноставно затоа што само неколку гласови можат да го пресликуваат вокалот на починатиот Јан Кертис; глас полн со авторитет, обоен со постојан замор, неволји и здравствени опустошувања. Но, тоа е токму она што отсекогаш го издвојува фронтменот на Nine Inch Nails од современиците. Трент Резнор го исфрли изобличувањето, го засили басот и претвори мрачна мелодија во блокбастер химна.
„A FIFTH OF BEETHOVEN“
SATURDAY NIGHT FEVER (1977)
Во изведба на: Walter Murphy
Оригинал: Ludwig Van Beethoven
Лесно е да се загуби духот што ги следи чекорите на „The Bee Gees“ зад саботната ноќна треска, иако никој не бил повеќе авантуристички расположен од Валтер Марфи, и неговата настроеност кон диско-верзија на „А fifth of Beethoven“. На инсистирањето на неговата издавачка куќа, песната беше заслужна за The Big Apple Band, но Марфи е одговорен за секој слој од инструменти тука – а такви ги има еден тон. Песната беше хит во седумдесеттите години, а и денес останува класика во филмската музика.
„EVERYBODY’S GOT TO LEARN SOMETIME“
ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND (2004)
Во изведба на: Beck
Оригинал: The Korgis
Britpop има способност да ја трансформира осаменоста во солидни мелодии со кои може да потпевнувате, а хитот на The Korgis – „Everybody Gotta Learn Outside“ го прави токму тоа. Beck охрабрувачки го покрива синглот за Eternql Sunshine of the Spotless Mind, во особено болната сцена каде што Џим Кери се сопнува тивок и сам на плажа покриена со снег. Откривајќи љубовник за да „го смени срцето / да се погледне околу тебе“, развлеченото пеење на Beck ретко добро го покрива оригиналот на Коргис. Со оркестарски аранжмани, акустична рамка и традиционален експериментален мост, песната е за љубов што е осудена на пропаст.
„HALLELUJAH“
SHREK (2001)
Во изведба на: Rufus Wainwright
Оригинал: Leonard Cohen
Долго време пред Шрек да стане бесконечен извор на најмоќните измислени мемиња, тоа беше голем анимиран хит што го натера Руфус Вејнрајт да ја реоткрие баладата на Леонард Коен како тажна ода за губење на огар. Чудно е да се мисли дека гигантот Dreamworks заврши со откривање на класика и утврдување на тоа што ќе стане дефинитивна верзија на „Алелуја“, но ние сме во еден луд, прекрасен свет, луѓе.
„REBEL REBEL“
THE LIFE AQUATIC WITH STEVE ZISSOU (2004)
Во изведба на: Seu Jorge
Оригинал: David Bowie
Вес Андерсон е познат речиси како и за неговиот хелветика филмски стил, бидејќи тој внимателно одбира плејлисти на прашливи фаворити, од Creation па сè до The Velvet Underground. Во „The Life Aquatic“ со Steve Zissou, Андерсон го нашол Seu Jorge за да се пофали повторно со многубројни хитови на Дејвид Боуви, меѓу кои и „Животот на Марс“ и прекрасниот „Бунтовник“, целосно испеани на португалски.
„MAD WORLD“
DONNIE DARKO (2001)
Во изведба на: Gary Jules & Michael Andrews
Оригинал: Tears For Fears
За сите заинтересирани, Гери Џулс нема друга песна освен неговата преработка од Tears For Fears, „Mad World“. Исто така, Ричард Кели не треба да има друг филм освен „Дони Дарко“. Два пулсирачки, извртувачки, псевдоужасни и псевдонаучни света на тинејџерската вознемиреност на Кели и Џулс, стануваат засекогаш поврзани со песната. Не само што нивната естетика се совпаѓа со различни категории (темни, замислени, среќни, тажни, случајно длабоки), но исто така „Mad World“ и Дарко издржуваат како пар на идентични призрачни светилници, насочувајќи ги бродовите од тинејџери и каменувани од филозофија на колеџ, служејќи како патокази што нè потсетуваат на брутално одрекување од чувствата за кои некогаш се држевме.
„SONG TO THE SIREN“
LOST HIGHWAY
Во изведба на: This Mortal Coil (Elizabeth Fraser & Robin Guthrie of Cocteau Twins)
Оригинал: Tim Buckley
„Song to the Siren“ е толку комплексна, што метафорично и историски се разоткрива, и оваа нејзина преработка најдобро ја осветли големината на покојниот пејач, подобро дури и од неговиот покоен син Џеф. За првпат во дуо Elizabeth Fraser и Robin Guthrie заедно ја оставија една од најголемите траги на декадата. Надвор од јазикот на сонот и изненаденоста на модулираната верзија на филмот, Линч се чини дека ја ставил својата верба во врската меѓу лириката и автопатот – песната ни помага да го разбереме долгото, понекогаш бесмислено, изгубено време.
